IC SAT OP EENEN VASTEN GRONT

IC SAT OP EENEN VASTEN GRONT,
Daer af so moeste ick sceyden,
Ick quam in eender corter stont
In een alsoe dorren valleye.

Nu sceyden wi, nu sceyden wij
En dat moet ymmer wesen.
So wie die minne Jesu draecht,
Hi sal dat sceyden wel ghewesen.

Mijn hert was in pine groot,
Dat sceyden moeste ick leeren;
Natuere sterf so menigen doot
Eer si haer af conde ghekeeren.

Dat scheyden was my een bitter woert.
Dies werdick wel gheware;
Dat sceyden heeft mijn herte verstoert,
Gebracht in groter vare.

Dat sceyden is een edel schat,
Diet wel ghelijc can draghen
Sij wandelen inder minnen pat
Die scheyden sonder claghen.

Eylaes, dat en heb ic niet gedaen,
Dat moet ick nu besueren.
Tsceyden heeft mi leet ghedaen,
Dat doet mi dicwils trueren.

Nochtans wil ic in minen moet
dat sceyden niet versmaden,
Dat sceyden sal mi wesen goet
Ick heb mi wel beraden.

Als ic seker waende te sijn
So vinde ic mi al bedroghen;
Dat sceyden is mi medecijn,
Ick ben daer mede ontvloghen.

Gode wil ick mijn herte opgheven
Ende gaens nu alle menschen af
Ende soecken troost int eewich leven
Daer ick gheduerich in bliven mach.

Herte ende sin wil ick hem opgheven
Boven al dat ic ghescapen weet;
Dat ic so spade hebbe begonnen,
Dat is mi met goeder herten leet.



Noot Axters:
Door ons gekopieerd naar Een devoot ende profitelyck Boecxken, nr. 47, blz. 67