IC SAT OP EENEN VASTEN GRONT

IC SAT OP EENEN VASTEN GRONT,
Daer af so moeste ick sceyden,
Ick quam in eender corter stont
In een alsoe dorren valleye.

Nu sceyden wi, nu sceyden wij
En dat moet ymmer wesen.
So wie die minne Jesu draecht,
Hi sal dat sceyden wel ghewesen.

Mijn hert was in pine groot,
Dat sceyden moeste ick leeren;
Natuere sterf so menigen doot
Eer si haer af conde ghekeeren.

Dat scheyden was my een bitter woert.
Dies werdick wel gheware;
Dat sceyden heeft mijn herte verstoert,
Gebracht in groter vare.

Dat sceyden is een edel schat,
Diet wel ghelijc can draghen
Sij wandelen inder minnen pat
Die scheyden sonder claghen.

Eylaes, dat en heb ic niet gedaen,
Dat moet ick nu besueren.
Tsceyden heeft mi leet ghedaen,
Dat doet mi dicwils trueren.

Nochtans wil ic in minen moet
dat sceyden niet versmaden,
Dat sceyden sal mi wesen goet
Ick heb mi wel beraden.

Als ic seker waende te sijn
So vinde ic mi al bedroghen;
Dat sceyden is mi medecijn,
Ick ben daer mede ontvloghen.

Gode wil ick mijn herte opgheven
Ende gaens nu alle menschen af
Ende soecken troost int eewich leven
Daer ick gheduerich in bliven mach.

Herte ende sin wil ick hem opgheven
Boven al dat ic ghescapen weet;
Dat ic so spade hebbe begonnen,
Dat is mi met goeder herten leet.



Noot Axters:
Door ons gekopieerd naar Een devoot ende profitelyck Boecxken, nr. 47, blz. 67

Wie dair wil mit Gode sijn

8

WIE DAIR WIL MIT GODE SIJN
Die hout hem dicke alleyn
Ende dwinghe altoes die sinnen sijn
Ende acht sijn selfs cleyn.
Alstu die waerheit hebste ghehoirt,
So set dijn hert in doechden voirt.

Mit Gode mach nyemant sijn alleyn,
Sijn harte moet wesen reyn,
Dat wesen Gods is so fijn,
Hi wil altijt alleyne sijn.
Wiltu mi Gode leven voert,
So leer dan spreken sonder woert.

Alstu dijn harte maecste claer,
Claerre dan die sonne,
Dan vintstu dat wesen daer,
Dat suet is boven alle wonne.
Lieve vrient ic wairre dich,
Minstu God niet, het rouwet dich.

Alstu dat wesen hebste ghevonden,
Dair alle wesen vlieten uut,
Ende du di dair an hebste ghebonden
Ende gaeste dijns selfs mit willen uut,
Een suetheit vinstu dan dair,
Die God sinen vrienden maect openbair.

Dat wesen Gods, dair ic of singhe,
En heeft nyewers gheen ghelijc
Dan inder zielen sonderlinghe,
Dair ist oic al onsprekelijc.
Dat weet die edel rijcheit groet,
Die dair coemt uut svaders schoet.

Vleesch noch bloet mach hier niet comen,
Het moet al boven sinnen gaen;
Inden gheest wert dit vernomen,
Hoe sold die arme natuer verstaen?
Dat doet die suetheit wonderlijc,
Die vloeyt al uut sijns vaders rije.

Hier en can ic niet comen toe,
Mit allen minen crachten:
Mijn wedersake comt so vroe
Ende wil my seer aenvchten.
Vint hi my tot enighen syden bloot,
Mijn siel so wont hi ter doot.


***

Noot: (uit Axters)
----------------------
"Door ons gekopieerd naar Dr. J.A.N. Knuttel, Het geestelijk lied in de Nederlanden vóór de Kerkhervorming, W.L. en J. Brusse, 1906; blz. 227-28"


Stephanus AXTERS (ed.), Mystiek Brevier III - De Nederlandse mystieke Poëzie, Antwerpen, Nederlandsche Boekhandel, 1946, p.15-16

zie  Het Liederenhandschrift Berlijn 190